16 mei had ik mijn afspraak op het Amerikaanse Consulaat in Amsterdam. Om 08:30 zijn mama en ik vertrokken met de auto en wat een drukte onderweg! Daar waren we al bang voor.. Was mevrouw van de navigatie ook nog eens erg in de war en heel de kluts kwijt waardoor we dus nog verkeerd reden en om 10:45 pas bij het Consulaat arriveerden. Gelukkig nog net op tijd want mijn afspraak was om 11:00. Ik ben uitgestapt en mocht geen elektronica meenemen dus die had ik braaf achtergelaten in de auto, snel dag gezegd en in die lange rij gaan staan.

Toen ik de rij zag dacht ik al nou laat die afspraak van 11:00 maar zitten want dat gaat nooit lukken. Gelukkig had het geen zin om veel eerder in de rij te staan dan je een afspraak had want je werd omgeroepen. Dus de mensen die pas om 12:00 een afspraak hadden stonden daar nog wel even. Na 10 minuten werd iedereen die om 11:00 een afspraak had naar binnen geroepen, en dan was je er nog niet! Mensen met een telefoon moesten aan de rechterkant gaan staan en zonder telefoon links. MENSEN MET TELEFOON? Was er niet duidelijk aangegeven dat dit niet mocht?!

Nou ja, ik stond dus links, mijn paspoort werd in een afgesloten plastic mapje gestopt en ik mocht erg vlot door de detectiepoortjes, wat een geluk! Daarna moest ik door een grote, zware deur waar je in een kleine ruimte kwam met heel veel stoelen in rijtjes en mensen netjes aan het wachten waren op hun nummer, het was net een wachtkamer van de dokter. Ik werd vriendelijk verzocht links in de rij te gaan staan voor een sta tafel. Hier moest ik mijn aanvraagformulier laten zien. Deze werd goedgekeurd en al snel was mijn nummer (72) op het scherm te zien. Ik moest naar een loket waar ik mijn paspoort en nog een formulier moest afgeven en vingerafdrukken moest laten zien en daar ging tie dan, op de grote stapel, mijn paspoort. Even dacht ik, als dat maar goedkomt! Ik moest weer gaan zitten en wachten tot mijn achternaam werd geroepen. Nou ik was er klaar voor hoor, netjes gekleed en nog even wat standaard vragen en antwoorden in het engels geoefend! Nog een aantal mensen leren kennen, sommige gingen studeren in Amerika en zelfs eentje die ook au pair werd! Dus dat was een gezellig praatje want ook zij waren best een beetje zenuwachtig.

Klaassen, mijn naam! Moest ik naar loket 3, ik dacht dat ik aan een tafeltje moest zitten in een te kleine ruimte met een vriendelijke meneer van het consulaat, maar nee.. Ik had een gesprek met een glazen plaat en we moesten naar elkaar roepen mochten we elkaar willen verstaan. Hee daar lag mijn paspoort! Oké de administratie verloopt hier duidelijk wel goed, gelukkig maar! Ik kreeg slechts drie simpele vragen en dat was het. Hoe het met me gaat, waar ga ik als au pair werken, en of ik de familie al heb leren kennen. En dat was het, ik mocht weer weg. Voor niks zenuwachtig geweest.. Binnen 3 tot 5 werkdagen ontvang ik hem thuis, wat een service (betaal je ook voor hoor)!

En dan kom je buiten om 11:45, bij het Museumplein, geen parkeerplaatsen te zien en ik had werkelijk geen flauw idee waar mama was. O ja, en ik was een van die personen die zich wel aan de regels hield en dus geen telefoon mee had genomen.. Hmm, er valt wat voor te zeggen dat de rest ze wel bij had. Gelukkig zag ik haar toch redelijk snel en konden we weer richting huis. In totaal duurde het een uurtje en viel het reuze mee!

Ik heb dus mijn visum!!

Nu zijn al mijn documenten in orde en rest mij alleen nog mijn vakantie naar China en mijn koffer inpakken. Dat laatste word ook zeker nog een uitdaging.. Maar dat zien we wel in augustus! Ik zal dan weer een nieuwe blog posten, jullie zijn (net als mij) vast erg benieuwd hoe ik dat ga aanpakken!

Tot dan.